Alfred de VIGNY - Morto de lupo (1843)

Alfred de VIGNY

 

Tiu aleksandra poemo de Alfred de Vigny (1797-1863) priskribas heroismon de lupo, kiu devas batali por libero de sia familio montrante kuraĝon kaj dignon. Mi ne plu memoras, kiam precize mi tradukis ĝin, verŝajne ĉirkaŭ 2009-2010.

 

Morto de lupo

La nubaroj trakuris sur la luno tutflama

Kiel sur incendio videblas fuĝo fuma,

Kaj arbaroj nigriĝis preter la horizonto.

En malseka herbejo ni marŝis en silento,

En erikejo densa, kaj en veprejoj altaj,

Kiam, sub grandaj pinoj gigantojn similantaj,

Ni ekvidis ungegojn en la grundon markitaj

De la lupoj vagantaj kaj de ni postkuritaj.

Ni longe aŭskultadis, tenantaj nian spiron,

Ĉesintaj nian paŝon. Herbejon kaj arbaron

Neniu aŭdis vei en aero ; kriis nur

Ventmontrilo funebra al la firmamenta pur' ;

Ĉar la vento altega blovis super la teroj,

Kaj nur ĝiaj piedoj tanĝis pintojn de turoj,

Dum la ĉisubaj kverkoj, klinitaj kontraŭ rokoj,

Ŝajnis kuŝi kaj dormi per apogitaj trunkoj.

Nenio bruetis do, kiam klinante kapon,

La plej aĝa ĉasisto, kiu gvidas la grupon,

Preskaŭ sur ĝi kuŝante, la sablejon rigardis.

Li, de kiu neniam iu eraron aŭdis,

Deklaris ja mallaŭte, ke tiuj freŝaj spuroj

Montras klare marŝadon per fortikegaj kruroj

De du plenkreskaj lupoj ankaŭ de du lupidoj.

Ni tuj metis la manon al niaj ĉasponardoj,

Kaj de niaj fusiloj la ekbrilon kaŝante,

Ni singarde ekpaŝis, la branĉojn dispuŝante.

Tri haltas, kaj serĉante kion ili rigardas,

Mi subite ekvidas okulojn, kiuj brilas,

Kaj preter ili ankaŭ, dancantajn sub la luno

aliajn fajnajn formojn en mezo de gazono,

Kiel ĉiujn vesperojn antaŭ ni same faras

La ĝojplenaj pudeloj dum la mastro eniras.

La danco estis sama kaj sama la aspekto

Sed la idoj de lupo petolas en silento,

Konantaj proksimecon, de dormanta en domo

Ĉiama malamiko, la senkompata homo.

La patro estis starinta, kontraŭ arbo pli fora

La lupino ripozis kvazaŭ tiu marmora

Kiun adoris Romo, kaj kies hara felo

Kovris la duondiojn jen Remo kaj Romolo.

La lupo venas, haltas, per streĉita femuro

kaj siaj longaj ungoj kroĉitaj en la tero.

Ĝi juĝis sin perdita, estinte surprizita,

Ĉiuj vojoj okupitaj, returnvojo ŝtopita.

Tiam ĝi tuj ekprenis, en sian ardan faŭkon,

De plej kuraĝa hundo, la distranĉitan nukon,

Tamen ĝin ne ellasis el la feraj makzeloj

Malgraŭ multegaj kugloj pafitaj de fusiloj,

Kaj akritaj tranĉiloj, samaj al cimitaroj,

Kiuj plonĝis samtempe en ĝiaj intestaroj,

Ĝis la lasta momento, kiam falis la hundo

Jam de longe venkita, cê la lupa piedo.

Tiam ĝi senmoviĝas, spite ĵetas rigardojn.

Ĝi eĉ havas ankoraŭ en flankoj la ponardojn

Najlantajn ĝin al herbo, kiu odoras sangon,

La fusiloj celis ĝin formantajn duonringon.

Ĝi plue rigardas nin, kaj kuŝiĝas kviete

Dum ĝi lekas la sangon fluantan sur sin tute,

Kaj sen degni ekscii pro kio ĝi pereis,

Fermante la okulojn, al morto eĉ ne veis.

Mi metis mian frunton sur la vanan fusilon,

Provis iom mediti, tute ne havis volon

Postkuri la lupinon kaj la idojn, ĉiuj tri

Ja atendis la patron, kaj ja opinias mi,

Ke sen la du lupidoj, la belega vidvino

Ne estus lasinta lin sola antaŭ la fino.

Sed ŝi havis la devon savi ilian sorton

Kaj al ili instrui, kiel venki malsaton,

Kaj neniam aniĝi al la urbaj statutoj

Faritaj de la homo kun fibestaj servutoj,

Kiuj pelas antaŭ lin, por havi proviantojn,

De arbaroj kaj rokoj ĉiujn praposedantojn.

Ho ve ! Mi vere pensis, kvankam homoj ni estas,

Pri nia malsaĝeco, mi honteme atestas.

Kiel lasi la vivon ankaŭ ties malbonojn,

Ja nur vi, noblaj bestoj, posedas tiajn konojn.

De post kio ni estis, kaj kion ni rezignas,

Nur la silento grandas, ĉio alia vanas.

Mi bone komprenis cin, sovaĝan vagabondon,

Cia lasta rigardo trafis mian korfundon !

Ĝi diris : "Se ci povas, portu cian animon

Persitante lernadon kaj vartante pensemon,

Ĝis la supera grado de stoika fiero

Kien mi jam algrimpis vivinte en arbaro.

Sopiri, plori, preĝi malkuraĝas rutine,

Cian daŭran pezegan taskon faru obstine

En tiu vojo kien alvokis vin la sorto

Kaj, same al mi, mortu en sufera silento."